"Die angstige blik van haar, daar heb ik heel lang last van gehad."

Het meisje dat onverwachts met haar fiets overstak keek Henk op het laatste moment recht in de ogen. Toen raakte zijn vrachtwagen haar. “Die angstige blik van haar. Daar heb ik heel lang last van gehad. Dat is waarom ik ben gaan zoeken.” Maandenlang wist vrachtwagenchauffeur Henk niet hoe het met het 15-jarige meisje was. Hij had gezien hoe ze na het ongeluk met de ambulancehelikopter werd afgevoerd die aprildag 2022, maar hoorde vervolgens niets meer. 

“Ik heb heel lang met het gevoel rondgelopen dat ik iets fout had gedaan. Maar ik kon niet anders”, vertelt hij. Nog een geluk dat hij net zijn lading had gelost, vult zijn vrouw aan. Daarom kwam het meisje niet onder, maar voor zijn wielen. “De politie zei dat ik een heel korte remweg heb gehad. Dat ik heel snel gereageerd heb.” Een onzekere periode brak aan. Maandenlang bleef hij weg van social media. “Omdat ik bang was dat ik iets zou horen wat ik niet wou horen.” Hij zocht hulp bij de huisarts en praatte van zich af bij de praktijkondersteuner. Die ging op zoek en zette hem uiteindelijk op het spoor van Perspectief Herstelbemiddeling.

Het verlossende woord

Henk kon het eerst nog niet aan zelf met bemiddelaar Peter Brandwacht te praten. Dat deed zijn vrouw. “Peter was onze laatste hoop”, zegt zij. “Hij was eerlijk, zei dat hij niets kon garanderen. Maar hij was menselijk, een luisterend oor”, aldus Henk. “Toen durfde ik het aan een poging te wagen.” De bemiddelaar ging informeren. “Hij kwam met het verlossende woord: ‘ze leeft. Het gaat naar omstandigheden goed’. Je kunt je niet voorstellen hoe opgelucht we waren”, verzucht ze. 

Dat was vijf maanden na het ongeluk. De familie van het meisje was bereid met de chauffeur aan tafel te zitten. Henk: “Ik vond het moeilijk, wist niet of ik het wel wilde. Was toch bang dat ik een vader kreeg die zou zeggen: ‘klootzak, wat heb je mijn dochter aangedaan’.” Hij zou het kunnen begrijpen, zei hij, maar het zou hem teveel doen. Ook al wist hij dat hij geen schuld had. Al die dingen bespraken ze met de bemiddelaar. Ondertussen had het meisje een kaart geschreven. Daarin vertelde ze dat het goed met haar ging en dat ze het heel naar vond dat de chauffeur dit allemaal had meegemaakt. Henk: “Ik heb ‘m met tranen in de ogen gelezen. Ik was blij dat het goed ging en dat ze moeite deed om wat te laten horen.”

Ontmoeting

Uiteindelijk mondde het uit in een ontmoeting met haar en haar ouders. “Ik ben die angstige blik in haar ogen kwijt. En het was ook fijn om van haar ouders te horen: ‘jij kunt hier niks aan doen’”, zegt Henk. Het bevreemdde hem wel te horen dat de vader van het meisje een week na het ongeluk al had geprobeerd contact te krijgen. De politie had het afgehouden. “Het is toch raar dat twee partijen elkaar op willen zoeken en dat het niet te regelen is. Zij schrokken er ook van dat wij zo lang niets wisten. En ze wilden weten hoe ik er aan toe was.” 

Henk is blij dat hij zijn beeld van het meisje heeft kunnen bijstellen. “Voor mij was het super. Het was alsof de knop omging.” Maar zijn vrouw bleef nog met veel frustratie en onmacht zitten over hoe alles was verlopen. “Ik hoopte mijn woede kwijt te raken.” Ze vond het moeilijk te horen hoeveel hulp de andere kant had gehad. “En dat wij het allemaal alleen moesten doen.” “We hebben het allemaal zelf uit moeten zoeken”, zegt Henk. Daarom was het zo fijn om eindelijk hulp van de bemiddelaar te krijgen, vindt hij. “Hij heeft ons alles uit handen genomen.” 

Voor Henk is het klaar. Zijn vrouw heeft inmiddels hulp gezocht zodat ook zij het uiteindelijk een plekje kan geven. Toen het ongeluk gebeurde waren ze ouders van een vijf maanden oude baby. Het ongeluk heeft erin gehakt. “Het heeft littekens achtergelaten”, zegt ze. Ze is blij met wat de bemiddelaar heeft gedaan. “Hadden we dit maar eerder geweten.” Henk hoopt dat er vaker verwezen wordt naar Perspectief Herstelbemiddeling. “Het is van de gekke dat dit niet beter bekend is.”

Tekst: Monique Bloeme