"Haar zus ontmoeten was een belangrijke afsluiting"

Op kerstavond 2020 heeft Eva (25) een fietser aangereden. De mevrouw op de fiets lette niet goed op; het was niet de schuld van Eva. De fietser is overleden. De zus van het slachtoffer wilde daarna graag met Eva in gesprek om aan te geven dat haar niets te verwijten viel.

"Twee jaar geleden mochten we op kerstavond iets eerder naar huis. Het was een uur of vijf en al donker buiten, toen ik van mijn werk terug reed. Vanuit het niets doemde er ineens een overstekende een fietser voor mijn auto op. Ik heb niet eens tijd gehad om te remmen. Voor mijn gevoel was de klap niet zo hard geweest, maar toen ik op de vrouw af kwam rennen, zag ik een plas bloed rondom haar hoofd liggen. Al vrij snel werd ik door omstanders terug naar mijn auto gebracht, waar ik wachtte tot de hulpdiensten kwamen. Ik kon niet huilen, voelde teveel emoties. Later vertelde de politie dat ik in shock was geweest.

Had ik niet op mijn telefoon gekeken? 

Op het politiebureau werd ik verhoord en getest op alcohol en drugs. Ik wist dat ik niks verkeerd had gedaan, maar ging toch aan mezelf twijfelen; had ik wel goed opgelet, niet per ongeluk op mijn telefoon gekeken? Want natuurlijk nam ik het mezelf kwalijk dat ik die vrouw had aangereden. Het enige wat ik van haar wist, was dat ze geen man of kinderen had. Ook toen al snel door de politie werd bevestigd dat mij niks te verwijten viel, voelde ik dat niet zo. Ik was onschuldig, maar dat idee had ik niet.

Mijn moeder heeft goed doorgehad dat dit ongeluk weleens heel ingrijpend voor mij zou kunnen zijn en is meteen in actie gekomen. Zo liet ze mij diezelfde avond in haar auto terug naar huis rijden, terwijl ze naast me zat. Ik reed geloof ik nog geen 10 kilometer per uur. Gelijk maar je angsten overwinnen, dacht ze. En dat heeft gewerkt. Ook bracht ze me naar de huisarts en zijn we een psycholoog gaan zoeken.

Nachtmerries

Ik heb het die eerste periode heel zwaar gehad. Ik had nachtmerries, kon me niet concentreren en bleef maar aan het ongeluk denken. Ook was ik bang dat mensen mij op straat zouden herkennen. Na het ongeluk kwam er gelijk een journalist van de lokale krant foto’s maken op de plek van het ongeluk, waar mijn auto nog stond. Ik woon in een klein dorp en dacht dat mensen in de supermarkt zouden denken; zij is diegene die iemand dood heeft gereden. Uiteindelijk hebben de gesprekken met mijn psycholoog geholpen het te verwerken. Gelukkig was mijn werkgever behulpzaam en kreeg ik de tijd om te herstellen.

Ook is de ontmoeting met de zus van het slachtoffer heel helpend geweest. Via de familiepolitie begreep ik dat ze mij graag wilde ontmoeten om te laten weten dat ze mij niks kwalijk nam. Van te voren was ik nerveus en vond ik het spannend, maar het gesprek verliep prettig en ik kreeg antwoorden op mijn vragen. Zo hoorde ik dat de vrouw nogal warrig en chaotisch was geweest en dat verklaarde ook hoe ze zo plotseling en zonder te kijken was overgestoken. De ontmoeting met haar zus is voor mij een belangrijke afsluiting geweest. Nu, twee jaar nadat het gebeurd is, kan ik wel zeggen dat ik het verwerkt heb en geen last meer heb van schuldgevoelens. Ik hoef inmiddels ook geen omweg meer te nemen, om te plek van het ongeluk te vermijden maar ik voel altijd iets van spanning als ik daar langsrijd. Ik zal nooit meer helemaal onbekommerd in de auto zitten."

 

Dit verhaal is onderdeel van een artikel in de Kampioen van januari 2023. Lees daarin ook de verhalen van Sandra en Henk.