Hans: "Het gesprek was heel verhelderend"

Hans is ongelukkig van een kastje gevallen. Bij de eerste diagnose in het ziekenhuis krijgt hij te horen dat er niets is gebroken. Later op de avond hoort hij dat er sprake is van een fractuur in de rugwervel. Fysiek herstel blijft vervolgens uit. 

Neurochirurg Arno heeft een aantal keer een afspraak met Hans. Als positief resultaat uitblijft, wendt Hans zich tot de rugpoli. Daar geeft een arts aan dat er mogelijk fouten zijn gemaakt, maar hij wil dit niet op papier vastleggen. Er komt een behandelplan en Hans doorloopt een lang  revalidatietraject. Maar ook dit levert te weinig fysiek herstel op.

Belangenbehartiger

Uiteindelijk wendt Hans zich tot een belangenbehartiger omdat hij meer inzicht wil krijgen in wat er mis is gegaan. Deze zoekt met zijn verhaal contact met het ziekenhuis. De instelling geeft aan dat de arts daar niet langer werkzaam is en wil de klachtenfunctionaris inschakelen. Hans wil niet dat het wordt gejuridiseerd. De belangenbehartiger geeft daarom aan dat Hans met begeleiding van Perspectief als onafhankelijke derde partij in contact wil komen.

Wat zijn de behoeften van de patiënt?

In het contact met de bemiddelaar wordt duidelijk wat de patiënt wil: hij heeft veel onbeantwoorde vragen en is in de war geraakt door de opmerkingen van de arts van de rugpoli. Zijn er fouten gemaakt? Hans vertelt in de intake dat hij een goede vaste baan had, maar dat hij die, ondanks aanpassingen op de werkvloer, is kwijtgeraakt. Uiteindelijk is hij afgekeurd. Werk was voor hem heel belangrijk. Het gaf hem een gevoel van onafhankelijkheid en status. Ook heeft hij financiële problemen en nog altijd veel pijn. De arts was destijds altijd kortaf en had weinig tijd om te luisteren. Over de diagnose hebben zij nooit gesproken.

Wat zijn de verwachtingen?

Hans heeft de hoop dat door een gesprek de arts hem kan (en wil) helpen, de pijn verminderd kan worden en dat een eerlijk gesprek mogelijk is. Belangrijkste redenen om het contact aan te gaan zijn voor hem: antwoorden op vragen, serieus genomen worden en meedenken over mogelijkheden om de kwaliteit van zijn leven te kunnen verbeteren. Nu voelt hij zich letterlijk ‘met de rug tegen de muur staan’. Hij benadrukt dat hij niet uit is op een financiële procedure en dat hij niet meer boos is. Maar dat hij zijn boosheid ook nooit heeft geuit.

De arts

Omdat de neurochirurg niet langer werkzaam is bij het ziekenhuis, gaat een andere arts met de patiënt in gesprek. De bemiddelaar bespreekt het gesprek ook met hem voor. Hij zegt dat hij geen fouten heeft gevonden in de behandeling en dat er ook veel medische aandacht is gegeven. Wel herkent hij dat de chirurg communicatief niet altijd even handig is, maar hij ondersteunt de gemaakte keuzes. Ook geeft hij aan dat hij niet weet of hij iets voor de patiënt kan betekenen op medisch gebied.

Het gezamenlijke gesprek

De arts luistert naar het verhaal van de patiënt. Die is gaan twijfelen door de opmerkingen van de arts van de rugpoli. Door zijn uitzichtloze situatie sloeg zijn twijfel om in het vermoeden dat er fouten zijn gemaakt. Hans is blij dat de arts luistert, en heel duidelijk de procedure en zijn visie op de passende behandeling uitlegt. De arts geeft aan dat hij een afspraak met Hans wil maken, maar dat zij twee trajecten gaan volgen: een medisch en een psychosociaal. Hij is duidelijk en stelt verwachtingen bij. Maar hij wil ook een nieuwe start maken. Na het gesprek wordt direct een afspraak ingepland en Hans stemt in met dat de klachtenfunctionaris vanaf nu de contactpersoon is. Na afloop geeft Hans bij de bemiddelaar aan dat hij opgelucht is en dat het gesprek voor hem heel verhelderend is geweest.