Op de laatste avond van haar examenreis naar Spanje ging intiem contact met een Nederlandse jongen veel verder dan zij wilde en aangaf. Dit zette het leven van de toen nog minderjarige Sofie op z’n kop. Met hulp van Perspectief Herstelbemiddeling hoopte zij een weg te vinden voor haar vragen en emoties: “Sinds de bemiddeling zit ik niet meer vast in deze situatie en dat vind ik heel fijn.” Een gesprek met Sofie en haar moeder Paula.
Sofie: “Ik kwam erg in de war thuis van mijn reis. Steeds vroeg ik me af wiens schuld het nu was. Ik wist niet goed meer wat ik precies voelde en vond het heel moeilijk om bij mijn waarheid en beleving te blijven. Al snel heb ik aan mijn ouders verteld wat er was gebeurd. In de periode die volgde, vroegen zij: ‘Wil je aangifte doen?’ Maar ik kon geen keuze maken. Hier speelde mee dat we wederzijdse vrienden hadden. Wat zou aangifte betekenen op sociaal gebied als ik een gemeenschappelijke vriend beschuldigde? Kon ik met de reacties omgaan? Want achteraf had ik ook gewild dat ik had geschreeuwd die bewuste avond, was weggerend, hem had geslagen en dat heb ik niet gedaan. En daar had ik al een oordeel over, laat staan anderen.”
Een weg vinden voor boosheid
Sofies vader nam contact op met de politie om zich te laten informeren. Een agent wees toen op het bestaan van Perspectief Herstelbemiddeling. Anderhalf jaar na de gebeurtenis opperde Sofies moeder Paula deze mogelijkheid nogmaals aan haar dochter: “In Sofie leefde een gevoel van onrechtvaardigheid, zo van: ik lijd hier al maanden onder en hij kan gewoon doorgaan met zijn leven.”
Sofie: “Mijn moeder dacht dat bemiddeling mij kon helpen om een weg te vinden voor mijn boosheid. Want steeds dacht ik dat ik het had verwerkt – ik schreef en praatte er veel over, onder andere met een psycholoog - maar steeds werden mijn emoties opnieuw getriggerd. En er was nog een reden waarom ik hem wilde ontmoeten: ik hoopte dat hij hierna anders met meisjes zou omgaan.”
Het eerste gesprek met de bemiddelaar
Paula: “Het eerste contact met Perspectief Herstelbemiddeling legde ik, als moeder. In een telefoongesprek met bemiddelaar Petra vertelde ik vanuit mijn beleving over de situatie. De mogelijkheid om aangifte te doen, lag nog open, hier heb ik het ook met Petra over gehad. Daarna hebben we met z’n drieën afgesproken.”
Sofie: “Deze eerste ontmoeting met Petra maakte veel los. Aan de ene kant vond ik het fijn om mijn verhaal te vertellen, aan de andere kant vond ik het heel emotioneel en pijnlijk. Ik merkte dat ik steeds aan het aftasten was of Petra mij geloofde. Na een uur was ik op.”
In die periode besloot Sofie definitief af te zien van aangifte doen. “Uiteindelijk ging het mij erom dat ik mijn kant van het verhaal kon vertellen en hem vragen kon stellen over de dingen die ik niet begreep.”
Afzien van aangifte
Na dit eerste gesprek gaf Sofie aan dat ze verder wilde gaan met de bemiddeling. Bemiddelaar Petra legde contact met de jongen en vroeg of hij hieraan wilde meewerken. Hier stond hij na enig nadenken voor open. Sofie: “Tijdens de tweede afspraak met Petra bereidden we het gesprek voor. Zij had inmiddels inhoudelijk gesproken met de jongen en vertelde over de dingen die terug konden komen in de bemiddeling. Ook hij had vragen voor mij. Dit deed veel met me, ik voelde me erdoor beoordeeld, maar ik besloot dit niet persoonlijk te nemen. Petra en ik spraken af dat ik een brief zou schrijven die ik zou voorlezen tijdens onze ontmoeting. Ik wist van mezelf dat de kans groot was dat ik tijdens het gesprek zou dichtklappen of ging pleasen en nu kon ik op de brief terugvallen.”
De dag van het gesprek
De ontmoeting vond plaats op het kantoor van Perspectief Herstelbemiddeling. Sofie: “Supereng. Eenmaal daar was ik het liefst weggerend. Petra wachtte me op en samen gingen we de kamer binnen waar hij al zat. Petra gaf duidelijk aan dat ze er voor ons allebei was en dat ze zou bijsturen als het gesprek een verkeerde kant opging. Ze stelde ons de vraag hoe wij de bewuste avond hadden ervaren, niet feitelijk maar op gevoelsniveau. Ik kwam moeilijk uit mijn woorden. Al snel leidde Petra ons naar mijn brief, die ik hardop voorlas.”
“Voor mijn gevoel was het een heel mooie brief. Ik schreef niet over waarheid of schuld, maar over hoe ik het heb beleefd. Ik stelde er vragen in, zodat ik de situatie beter zou kunnen begrijpen. Want we waren iets aan het doen dat heel mooi had kunnen zijn. Hoe komt het dat je me niet gehoord hebt?”
Geen antwoord te geven
“Hij reageerde hierop begripvol, diplomatiek. En vertelde toen zijn kant van het verhaal. Ook kwam hij terug op de onvoorziene ontmoeting die we hadden vlak na thuiskomst van onze reis. In paniek was ik toen de wc in gerend en daar gebleven. Hiervan was hij geschrokken. Van een vriendin begreep hij toen dat hij mij met rust moest laten en dit had hij gedaan. Hij vertelde ook dat hij het moeilijk had gevonden dat deze gebeurtenis breed bekend was geworden. Toen het gesprek weer stilviel, stelde Petra voor dat hij mijn brief zelf rustig zou lezen.”
“Hierna heeft hij een beetje antwoord gegeven op mijn vragen. Als hij mijn ‘nee’ zou hebben verstaan, zou hij niet zijn verdergegaan, zei hij. Er is dus eigenlijk geen antwoord op mijn vraag te geven, ontdekte ik. Tot slot maakten we met Petra afspraken over ontmoetingen via onze vriendengroepen. Ik vond het op dat moment oké om elkaar tegen te komen. Later dat jaar besloot ik dit ook niet meer te willen. Ik gun mezelf rust.”
‘Dit traject is zo waardevol geweest. Er is iets gebeurd dat zij niet wilde en samen zijn ze eruit gekomen’
Niet meer vastgezogen in emoties
“In de weken na onze ontmoeting merkte ik dat ik niet meer vastzat in de situatie. Dat ik niet meer vastgezogen werd in emoties als boosheid, angst en verdriet. Het is nu een deel van me geworden, niet meer het belangrijkste deel. In mijn verwerking heeft de bemiddeling me heel fijn geholpen. Het maakt me eigenlijk niet meer uit wat andere mensen ervan vinden, want dit is hoe ik het ervaar. Er kunnen meerdere waarheden zijn, maar dit is de mijne. Het was gewoon niet mijn schuld, weet je. Ik ben duidelijk genoeg geweest. Soms word ik nog getriggerd in bepaalde situaties of bij bepaalde geluiden, maar hier kan ik mee omgaan. Het doet me ook goed om te weten dat hij nu heel voorzichtig is geworden in contact met meisjes en goed uitvraagt wat zij willen.”
‘Het doet me ook goed om te weten dat hij nu heel voorzichtig is geworden in contact met meisjes’
Zo’n waardevol traject geweest
Paula: “Dit traject is zo waardevol geweest. Het ontroert me als ik Sofie hierover hoor praten. Zo mooi dat ze dit durfde aan te gaan, dat ze zichzelf dit gunde. Ze weet nu dat hij ook geleden heeft en dit maakt dat je oog krijgt voor het andere perspectief. Er is iets gebeurd dat zij niet wilde en samen zijn ze eruit gekomen.”
* De namen van Sofie en Paula zijn gefingeerd om privacy redenen
