“Het gesprek met mijn oom heeft mij een enorme ruimte en kracht in mezelf gegeven en daar was het me om te doen.”

Op haar 43e ging Gaby in gesprek met de oom die haar in haar jeugd misbruikte. “Ik kwam ook om het geheim en de verantwoordelijkheid voor dit alles aan hem terug te geven en daarmee mijn eigen regie en vrijheid weer terug te pakken. Op mijn 16e heb ik dit absoluut niet allemaal zo gevoeld en had ik dit ook niet uit kunnen spreken. Ik kan nu zijn daden los zien van hem als persoon. Ik kan hem als mens zien achter het misbruik.”

 

Medewerking verlenen aan het schrijven van mijn verhaal voor Perspectief Herstelbemiddeling hoefde ik niet lang over na te denken. Dit wil ik doen! Zij verrichten heel waardevol werk en ik had me geen betere begeleiding in dit proces kunnen wensen. En toch was er nog een behoorlijke drempel, iets wat ik nog niet helemaal had overwonnen, schaamte. Mijn verhaal over niet kunnen en mogen spreken en mijn weg naar heling mag uit de stilte, het laatste stukje stem van mij mag worden bevrijd. Ik hoef mij niet te schamen. Het is een maatschappelijk probleem wat meer in het licht mag staan, als erkenning voor alle slachtoffers en naasten. 

 

Mijn doel of de boodschap die ik uit wil dragen met mijn verhaal is dan ook, op welk punt van je helingsproces je ook bent; stap uit de schaamte, schuldgevoelens, dit is niet van jou. Ook al bereik ik met mijn verhaal maar één iemand die voor de keuze staat zijn/haar geheim rondom seksueel misbruik niet langer geheim te houden en zichzelf hiervan te bevrijden….of, misschien is iemand nog in twijfel of hij/zij een gesprek met een dader en/of slachtoffer aan wil gaan. Laat mijn schrijven dan het laatste zetje zijn voor diegene. Hiermee geef je de verantwoordelijkheid terug aan degene die het toebehoort.

Mijn naam is Gaby en ik ben seksueel misbruikt door mijn oom. Het is begonnen toen ik 7 jaar oud was en gestopt toen ik 11 jaar oud was. Het misbruik en de zwijgplicht heeft me jaren doen verlammen en de impact ervan vormde een rode draad in mijn leven. Mijn onbevangen kind zijn was mij afgenomen, herinneringen aan mijn kind zijn kan ik weinig over vertellen. Altijd alert zijn, alleen met mijn zwaar belastende geheim, niet gehoord, niet gezien, gevangen in mijn eigen cocon. De enige momenten dat ik kon ontspannen en genieten waren de momenten dat ik zeker wist dat hij daar niet kon komen. 

Op mijn 16e barstte mijn inwendige bom en ben ik binnen de familie naar buiten gekomen met mijn verhaal. Vanuit veel boosheid, pijn en verdriet heb ik mij destijds al tot mijn oom kunnen richten. Dit grote familiegeheim kon niet naar buiten destijds, een aangifte bleef uit. De zogenaamde doofpot van destijds? Het voelde voor mij alsof ik geen keuze hierin had, ik was nog maar 16, wederom zweeg ik eigenlijk. Achteraf gezien had ik toen gelijk aangifte moeten doen, vooral voor mezelf maar ook om de kinderen die nog volgden dit leed te besparen. Doordat ik geen aangifte heb gedaan heb ik mezelf ten opzichte van die andere kinderen heel lang schuldig gevoeld, terwijl er maar één persoon was die zich schuldig zou moeten voelen en hiervoor de verantwoordelijkheid droeg. In 2008 volgde er alsnog een rechtszaak en had ik voor het eerst het gevoel dat ik in staat was mijn verhaal te doen en dus ook een aangifte. Mijn spreekrecht tijdens de zitting was ik op dat moment nog niet aan toe. 

Mijn hele leven de angst om te zeggen wat ik wil zeggen. Ik wist niet eens wat het verschil was tussen mijn grenzen aangeven, voor mezelf opkomen, mijn stem laten horen vanuit mijn gevoel en daarmee in mijn eigen kracht gaan staan. Dit omdat mijn grenzen en mijn innerlijke kracht me op zo’n jonge leeftijd waren afgenomen. Mijn innerlijke stem was op alle fronten verlamd, mijn eigen grenzen totaal vervaagd. Ook al wilde ik wel voor mezelf opkomen of vanuit mijn gevoel spreken, ik blokkeerde dan. Toen ik wel vanuit mijn gevoel ging spreken kwamen er tranen, oneindig veel onderdrukte tranen, deze tranen elke keer weer accepteren was al een proces op zich.

Na het lezen van het wereldwijd bekende boek van Edith Eva Eger ‘de Keuze’ werd het mij duidelijk dat ik mezelf gevangen hield in dit trauma, ik was toeschouwer van mijn eigen leven en leefde eigenlijk helemaal niet. Ik had een keuze hier uit te kunnen stappen en weer voor mijn eigen vrijheid te kunnen kiezen. Ik was 31, net moeder geworden en toen kon ik pas beginnen aan het verwerken van mijn pijn, 24 jaar later. Voor de komst van de kinderen had ik mijn leven ‘onder controle’. Ik leefde vanuit controle, controle over mijn emoties. Er was maar 1 manier en dat is, net zoals Edith het beschrijft in haar boek, onder hele goede begeleiding terug naar de herinneringen om alsnog mijn enorme verdriet en boosheid hierin te uiten, het vervolgens te kunnen accepteren en los te kunnen laten. Wel altijd met het vertrouwen dat ik dit aankon en dat mijn kern nooit stuk is gegaan. Dit eenzame lijden was nodig om te begrijpen en uiteindelijk weer te kunnen leven. 

Na een reis van ruim 10 jaar om dit te verwerken werd ik in een werksituatie met een dominant persoon geconfronteerd. Hij beschuldigde mij ervan niet eerlijk en manipulatief te zijn geweest, er barstte wederom een bom in mij. Na mijn hele leven moeite te hebben gehad met dominante personen wist ik nu, dit klopt niet en misschien wel voor het eerst in mijn leven kon ik echt voor mezelf gaan staan. Na dit voorval kreeg ik direct de ingeving, als ik dit kan, kan ik wederom mijn stem aan mijn oom laten horen. Mijn stem van nu maar nog meer de stem van mij als klein kind, oftewel een onschuldig meisje. Dit meisje had ik pas echt ontmoet in mijn hersteltraject, het ongeschonden meisje dat ik altijd ben geweest voordat het allemaal begon. 

Uiteindelijk heeft dit alles er wel voor gezorgd dat ik in mijn kracht kon gaan staan en op 43-jarige leeftijd het gesprek met mijn oom aan kon gaan. Vertrouwen is een groot goeds en als dit zo geschaad is, dan is dit extreem moeilijk om weer te ervaren. Ik heb nu geleerd de controle los te laten en te vertrouwen. Mede door de enorm goede voorbereiding en begeleiding van mijn bemiddelaar zat ik met vertrouwen in het gesprek, alles mocht er zijn. Startend als het kwetsbare kleine meisje, tot tranen toe geroerd vertelde ik wat de impact is geweest en gedurende het gesprek van 45 minuten groeide ik in mijn woorden tot de volwassen vrouw die ik nu ben, vol in mijn kracht. 

Ik kwam ook om het geheim en de verantwoordelijkheid voor dit alles aan hem terug te geven en daarmee mijn eigen regie en vrijheid weer terug te pakken. Op mijn 16e heb ik dit absoluut niet allemaal zo gevoeld en had ik dit ook niet uit kunnen spreken. Ik kan nu zijn daden los zien van hem als persoon. Ik kan hem als mens zien achter het misbruik, hij ook met een eigen rugzak en een onschuldig kind in zich. Met wat voor reden dan ook heeft hij dit gedrag vertoond maar waarschijnlijk heeft hij dit ook niet gewild. Ik heb hem geaccepteerd zoals hij in deze situatie was. 

We zaten allemaal met respect naar elkaar in dit gesprek. Ik heb zelf de verantwoordelijkheid teruggenomen voor mijn leven, mijn kracht. Hij heeft zijn verantwoordelijkheid genomen door aanwezig te zijn en te luisteren naar mijn verhaal. Ik heb geluisterd naar wat hij nog te vertellen had. Ik vond het moedig dat hij dit deed en toch raakte het mij niet. Dit was voor mij de bevestiging dat ik het slachtoffer in mij volledig heb erkend en daarmee niet afhankelijk meer ben van erkenning. 

Ergens zat ik er ook om collectief de stem van de andere onschuldige beschadigde kinderen te laten horen. De stem van mijn naasten die nog altijd vol zaten met verdriet, boosheid, onmacht en schuldgevoelens om het feit dat ze mij niet hebben kunnen beschermen. Mijn gezin, zij verdienden ook een stem. De rugzak die ik met me meedroeg heb ik vaak onterecht aan hen geuit in boosheid, frustraties en gevoelens van onmacht. 

Dat het lot heeft bepaald dat ik dit mee moest maken was een zwaar lot en toch ben ik dankbaar, want gaandeweg mijn hersteltraject kwam ik erachter waar mijn kracht ligt. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me heb omgeschoold en met coaching & therapie sta ik mensen vanuit mijn eigen praktijk bij op hun levenspad met als missie om vanuit erkenning iemands innerlijk kind een stem te geven. Voordat ik andere mensen hiermee kon helpen en te vertrouwen op het pad dat voor mij was weggelegd, was er dus nog maar 1 taak en dat was mijn eigen kleine meisje haar stem teruggeven. Nu ik alles had verteld wat ik nog wilde vertellen en het slachtoffer in mij volledig heb erkend heb ik de keuze gemaakt om vanaf dat moment dat kleine bange slachtoffer van toen niet meer te zijn. Ik heb daarmee de hoop op een beter verleden losgelaten. Ik heb hem veel wijsheid en geluk gewenst op zijn levenspad.

Gaby heeft haar eigen coaching & therapie praktijk en wil graag anderen helpen in hun herstel. Wil je met haar in contact komen, mail ons dan.

Lees meer over herstelbemiddeling na seksueel misbruik.