Rens: “Dit gesprek voeren, is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.”

Rens (28) was blij dat Monique acht jaar na het ongeluk waarbij zij haar twee kinderen verloor, met hem in gesprek wilde gaan. En al was dit het moeilijkste dat hij ooit heeft gedaan, hij is zeer dankbaar dat het heeft plaatsgevonden. “Ik wilde zo graag iets goeds voor Monique en Ludo doen.”

“De stappen die mijn ouders en ik na het ongeluk ondernomen hebben of juist hebben nagelaten, zijn niet goed geweest. Dit heeft een wig gedreven tussen Monique, Ludo en mijn familie. Hierdoor werd het alleen maar moeilijker om contact te zoeken. Ik was daarom heel blij om te horen dat Monique toenadering zocht. Maar hoe?, was vervolgens de vraag. Een tussenpersoon was niet makkelijk in onze omgeving te vinden en de gezamenlijke vriend wilden wij hiermee niet belasten.

Ik vond het belangrijk dat er een neutraal iemand bij het gesprek aanwezig was, die beide partijen ondersteunde en die bijvoorbeeld wist wat zij/ik echt bedoelde(n) te zeggen. Juist bij deze nieuwe kans was het van cruciaal belang dat wij elkaar goed begrepen.”

“Uiteindelijk kwam Perspectief Herstelbemiddeling in beeld. Voorafgaand aan de ontmoeting heb ik twee gesprekken met de bemiddelaar gevoerd. Ik voelde me gelijk vertrouwd met haar. Ze was heel duidelijk over haar rol: een goede bemiddeling faciliteren. Zij zat er niet voor de een meer dan voor de ander, ondanks het feit dat zij goed contact had met Monique. Die onpartijdigheid was voor mij doorslaggevend om met haar door te gaan. Je bent geneigd om in de verdediging te gaan als je het gevoel hebt dat je tegenover twee partijen staat.”

“‘Wat is jouw doel bij dit gesprek?’, vroeg zij mij. Ik wilde zo graag iets goeds voor Monique en Ludo doen: waar mogelijk antwoorden geven op vragen die bij hen leven en die hopelijk een bijdrage kunnen leveren aan de verwerking van hun grote verlies. In het tweede gesprek met Francis kwam naar voren dat ik mezelf wellicht ook een stukje beter kan voelen door hen te helpen.”

“Tot in mijn ziel geraakt”

“In de dagen, uren voor het gesprek plaatsvond, heb ik me heus vertwijfeld afgevraagd: waarom doe ik dit? Tegelijkertijd wist ik dat ik dit moest en wilde doen. Dit gesprek voeren, is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Monique begon met vertellen wat het verlies van Nick en Ellen voor haar en haar gezin heeft betekend en waar zij sindsdien doorheen gaan. Wij hebben destijds de plank behoorlijk misgeslagen door onze houding. Mijn ouders dachten: hij is er nog, ondanks de verwondingen door het ongeluk. Laten wij hem beschermen tegen alles wat er om het ongeluk heen gebeurt, zodat hij zo snel mogelijk weer de oude kan worden. Dit heeft Ludo en Monique extra pijn gedaan, waar dit juist het laatste is dat je wilt.” 

“Tijdens het gesprek heb ik gehuild als een klein kind. En antwoord gegeven waar ik kon. Ik vind het verschrikkelijk dat ik me van de avond en nacht van het ongeluk nog steeds niets kan herinneren en hen deze antwoorden schuldig moet blijven.”

“Wat mij het meeste is bijgebleven, zijn de woorden van Monique aan het einde. Zij vertelde dat haar man en zij dit gesprek wilden om verder te kunnen gaan. Zij hoopte dat dit gesprek ook voor mij goed zou zijn, zodat ik eveneens verder kan gaan. Dit heeft mij tot in mijn ziel geraakt. Dat je dit kunt zeggen na het verlies van twee kinderen, na jaren van moeizaam contact: daar kon ik bijna niet bij. Het betekende zoveel voor mij.”

“Een aantal maanden na de ontmoeting heb ik telefonisch contact gehad met bemiddelaar Francis. In die tussentijd kon ik het gesprek goed laten bezinken. Van haar hoorde ik dat Ludo en Monique met een positief gevoel terugkijken op het gesprek. Deze nazorg vond ik prettig. Sinds ons gesprek gaat het beter met me, ben ik stabieler. Aan het ongeluk heb ik posttraumatisch stress syndroom (PTSS) overgehouden, wat gepaard gaat met zware depressies. De ene dag gaat beter dan de andere, er zijn dagen bij dat ik mijn kamer niet afkom.”

“Graag wil ik anderen meegeven…”

Graag wil ik anderen meegeven: als wij eerder tot een bemiddeling waren gekomen, was met name Ludo en Monique veel pijn en verdriet bespaard gebleven. Aarzel daarom niet. Wij wisten van elkaar niet wat de ander voelde. Was ik me hiervan bewust geweest, dan had ik meer rekening met hen kunnen houden. Deze bemiddeling heb ik dan ook als heel waardevol ervaren.”