"Voor mij was het traumatisch, maar voor hem ook"

Mick Smits Hattink verloor haar man Jan Smits aan de gevolgen van een fietsongeluk. Aan Volkskrant Magazine vertelt ze hoe ze een jaar na het ongeluk de jongen ontmoette die haar man had aangereden. "Hij heeft alleen maar gehuild. Ik heb gezegd dat ik hem niks kwalijk nam."

Jan Smits (91) kwam na zijn dagelijkse fietstocht niet meer thuis. Twee politieagenten kwamen haar vertellen dat hij was overleden. Ze waren 51 jaar samen geweest. "Ik riep keihard: ‘Dat kan niet! Dat kan niet!’ Ze kwamen binnen en vertelden dat Jan verongelukt was. Terwijl hij fietsend overstak, was hij aangereden door een auto."

De volgende dag kwam de politie om te vertellen hoe het precies gegaan was. "Ik vroeg meteen of die auto te hard had gereden. ‘Nee mevrouw, hij reed maar 60.’ Ik vroeg wie de bestuurder was. Het was een jongen van 18 die de dag ervoor zijn rijbewijs had gekregen. Het was de auto van zijn moeder, hij mocht van haar een eindje rijden. Zijn vriendin zat ernaast." 

Kort na het ongeval kwam via Perspectief Herstelbemiddeling het verzoek tot contact van de jongen die haar man had aangereden. "Maar ik wilde er nog niks mee te maken hebben, het was me nog veel te vroeg. Ik vond dat het van mij moest komen, ik wilde zelf het tijdstip bepalen."

Traumatisch

Een jaar later ontmoette ze de jongen alsnog, via Perspectief-bemiddelaar Manon.

"Ik heb gezegd dat ik hem niks kwalijk nam. Hij vertelde dat hij na het ongeluk met zijn studie was gestopt, hij kon niet meer verder. Hij had extra rijlessen gekregen om zijn angst te overwinnen. Toen we afscheid namen, stond hij tegenover mij met dikke tranen in zijn ogen. ‘Mag ik u een knuffel geven?’, vroeg hij. Ik zei: ‘Ja, dat mag.’ Arme jongen. Voor mij was het traumatisch, maar voor hem ook.’"

Lees het hele verhaal op De Volkskrant.