“Het beeld van de nare man is nu verdwenen”

Manon was 17 jaar toen ze slachtoffer werd van een ernstig verkeersongeval waarbij ze haar voet verloor. Terwijl haar vriendinnen volop van het leven genoten, werkte Manon in een revalidatiecentrum keihard om haar oude leven terug te krijgen. Drie jaar na het ongeval ontmoette ze onder begeleiding van een bemiddelaar de vrachtwagenchauffeur die het ongeval veroorzaakte. “Ik dacht meteen: deze man heeft nooit een nare bedoeling gehad.”

“In 2016 heb ik een auto-ongeluk gehad samen met mijn ex-vriend en zijn familie. We waren op weg naar ons vakantieadres. Ik kan me niet veel van het ongeluk herinneren, maar mij is verteld dat wij aan het inhalen waren en de vrachtwagenchauffeur ons gewoon niet gezien heeft. Het busje waar ik in zat is over de kop gevlogen en op de andere weghelft terechtgekomen. Ik heb daarna acht weken in het ziekenhuis gelegen en ben in totaal dertien keer geopereerd. Mijn beide voeten waren verbrijzeld en helaas is uiteindelijk mijn linkervoet geamputeerd. Ik leef nu dus dagelijks met een beenprothese.”

Geen contact

Pas drie jaar na het ongeval heeft Manon de vrachtwagenchauffeur ontmoet. “Dat het zo lang duurde, kwam omdat het kort na het ongeval uit ging tussen mij en mijn toenmalige vriend. Daarna had ik ook geen contact meer met zijn familie. De vrachtwagenchauffeur heeft mijn ex-schoonfamilie laten weten contact met mij te willen, maar omdat ik geen contact meer met hen had, liep dat steeds mis. Daardoor heb ik drie jaar lang in onzekerheid gezeten, omdat ik niet wist wie de persoon was die het ongeluk heeft veroorzaakt. Ik zag die man voor me als een hele nare man. Ik kon niet begrijpen dat als je weet dat een meisje van 17 jaar door een ongeval haar onderbeen is verloren, dat je dan geen contact opneemt.”

Uiteindelijk heeft hij de stap gezet en herstelbemiddeling ingeschakeld. “Ik kreeg een telefoontje van mijn advocaat, dat hij contact had gezocht met Perspectief. Dat was voor mij wel even schrikken, je verwacht niet dat na drie jaar iemand dat nog doet. Ik heb er even over nagedacht, maar ik wilde graag contact omdat ik benieuwd was naar zijn kant van het verhaal. Dus toen ben ik met hem in gesprek geweest met hem. Eerst heb ik een gesprek gehad met de bemiddelaar van Perspectief, Rianne, samen met mijn moeder. Zij heeft me goed voorbereid op het gesprek en me ook erg op mijn gemak gesteld. Ik wist wat ik kon verwachten tijdens het gesprek, dat vond ik heel fijn.” 

΅Wie is die man?”

Ze spraken af het gesprek op neutraal terrein te laten plaatsvinden. “In een dorpje in het midden van onze woonplaatsen. Ik vond het echt heel spannend van tevoren, omdat ik natuurlijk drie jaar lang niet wist wie die man was. In mijn hoofd was het een hele akelige man. Wie is die man, hoe reageert hij als hij mij ziet, maar ook: hoe reageer ik als ik hem zie? Maar vanaf het moment dat ik binnenstapte, en dat ik de bemiddelaar zag zitten en zij het gesprek opende, viel de spanning gelijk een beetje weg.” 



“Vanaf het moment dat ik binnenkwam en de man zag zitten, was het beeld van de nare man gelijk weg. Ik zag heel veel emotie bij hem en zijn vrouw die ook bij het gesprek was. Ik dacht meteen: deze man heeft nooit een nare bedoeling gehad. Dat emotioneerde mij ook wel. Dankzij de bemiddelaar verliep het gesprek heel goed. Ik heb de vragen die ik van tevoren had, kunnen stellen. Maar ook de vragen die hij en zijn vrouw hadden, hebben zij ook aan mij kunnen stellen. We zijn tijdens het gesprek achter heel veel dingen gekomen. Het was heel fijn om het daarover kunnen hebben. Drie jaar lang vroeg ik me af: wat is er nou precies gebeurd? Nu werd het verhaal een beetje compleet.” 



“Tijdens het gesprek merkte ik dat het een enorm lieve man was. De vrachtwagenchauffeur vroeg aan het eind of hij en zijn vrouw ook een keer in gesprek konden gaan met mijn ouders omdat ze zich goed konden inbeelden wat voor verdriet mijn ouders moesten hebben. Toen ik thuiskwam van het gesprek heb ik ze verteld dat het voor mij een enorme opluchting was en of zij ook niet in gesprek met hem wilden. Toen is er een tweede gesprek ingepland met mijn ouders. Ik ben ontzettend blij dat ze dat gedaan hebben, want nu kunnen zij het verhaal ook een beetje afsluiten. Echt afsluiten natuurlijk nooit, we worden elke dag geconfronteerd met het feit dat ik dit heb. Maar we kunnen het nu beter een plek geven en we kunnen er ook beter over praten thuis.”